De man met de tulband deel 2

In één van mijn vorige blogs vertelde ik over de man met de tulband. Het is bijzonder hoe de dingen soms op je pad komen. Vanuit mijn reizen in India heb ik zoveel geleerd, van de cultuur, de plek waar yoga zo in mijn systeem kwam, zo gegrond raakte en dan met name de filosofie en levensstijl ervan. Een stukje gecombineerd met wat invloeden uit het Hindoeïsme, hoewel yoga niets van doen heeft met religie. 

Enfin, deze man met zijn bijzondere uiterlijk die ik voorliet in de rij bij de incheckbalie bleek mijn buurman te zijn in het vliegtuig. Heel apart, ook nog is precies op het zitje van twee (2-4-2 per rij in het vliegtuig). Al gauw kwam er een gesprek op gang en eigenlijk bleven we bijna de gehele vlucht naar Istanbul in gesprek. Het waren geen lichtzinnige gesprekken en tegelijkertijd, althans voor mij ook geen zware gesprekken. Door mijn reis achtergrond en in totaal zo'n twee jaar in India te hebben gespendeerd ben ik iets meer te weten gekomen over de familie en de gebruiken. Al gauw kreeg ik te horen dat zijn gezin klein was, slechts een zoon. Altijd had hij tot God of de Goden gebeden -dat weet ik niet zeker want hij is een Sufi- en gevraagd om een zoon. Nu vroeg hij zich af of een dochter niet beter was geweest.

Meneer met de tulband is professor aan de Universiteit met een goed salaris en in de mogelijkheid om zijn zoon een goede toekomst te bieden. Iets waar ze in India in de welgestelde families absoluut voor gaan. Het liefst stuur je je kinderen naar de beste universiteit zodat ze ofwel advocaat ofwel beroemd kunnen worden als zanger of wat dan ook. Het aanzien en het "gemaakt hebben" is mega belangrijk. Zo herinner ik mij ook een busrit waar ik met wat dames opgepropt op een bankje aan een stuk zat.  Mijn backpack tussen mijn benen en blauwe knieën aan het einde van de rit. In tegenstelling tot (meestal) in Nederland schromen ze niet om een gesprek aan te gaan en al gauw begonnen ze over hun zoons en dochters die werkzaam waren als doktoren, in America of Canada gevestigd zijn, een beroemde zoon, hoeveel awards of prijzen ze hebben gewonnen etc. Foto's, video's, diploma's en prijzen in hun handen, de hele mikmak paraat. 

De man met de tulband vertelde mij dus over zijn zoon die treurig genoeg nu in een kliniek was opgenomen in Nederland met een zware depressie en onder de medicatie. Deze man vroeg zich af waar hij het verkeerd heeft gedaan. Dat hij als vader zo enorm had gefaald. Dat zijn zoon niet wilde luisteren, naar niemand van de familie. We hadden een intens gesprek hierover en uiteindelijk wist ik hem gerust te stellen door hem andere inzichten te bieden en anders naar de situatie te laten kijken. Zelfs voor hem gingen er weer wat lichtjes in zijn ogen aan. Het mooie is dat Indiërs zo'n spirituele kijk hebben op het leven dat het voor hen ook heel aannemelijk is om met een andere blik te kijken. Soms zit je zelf ook zo ingezoomd in een situatie dat je het ook gewoon niet anders kan zien. Ik vertelde hem dat we hier allemaal komen met een blauwdruk, dat we met een reden in een familie terecht komen en dat we vaak "iets" te doen hebben hier. Iets komen "uitwerken" als het ware. Al pratende kwamen we erachter dat depressie veel meer was voorgekomen in zijn familie, dat hij zelf ook periodes had gekend waarin hij depressief was. Dit refereert voor mij ook aan een familie- en/of voorouder karma en daar liggen ook de sleutels tot heling. Maarten Oversier is inmiddels heel bekend met zijn boek "Bestaansrecht" en er zijn vele podcasts te vinden hierover voor de geïnteresseerden. Voor de niet geïnteresseerden zal ik het nu ook hierbij laten 😊

In ieder geval heel bijzonder om zo mijn reis te beginnen en alle wijsheid die ik heb mogen ontvangen in India nu als het ware in een klein stukje heb mogen terug geven.

Onlangs kreeg ik het bericht dat zoonlief inmiddels weer thuis was. Nou maar hopen dat ze elkaar weer vinden, de relatie kunnen versterken en dat deze nare periode kan worden omgetoverd in een mooie toekomst die niemand had verzonnen.